Vorige week geflyerd in mijn eigen buurtje. Dat voelt raar. Maar ik wil natuurlijk mijn bedrijf onder de aandacht brengen. En….ik heb mooie flyers laten drukken, dus ja, waarom niet? Flyeren, best een raar woord eigenlijk. Klinkt als vliegeren, of vliegen. Je kan er natuurlijk vliegtuigjes van vouwen, laten we hopen dat dat niet gebeurd. Dat is namelijk zonde, want er staat tekst op die flyer, daar heb ik over nagedacht en ik hoop dat het mensen aanspreekt en ze op mijn website gaan kijken. En er dus geen vliegtuigjes of raketten van gaan vouwen. Maar o.k., we leven in een vrij land….dus ga je gang.
Dus….het zonnetje schijnt en ik loop heerlijk mijn folders in al die deuren te proppen. Het valt mij nog reuze mee hoeveel mensen geen NEE/NEE of NEE/JA of was het nou JA/NEE sticker op hun brievenbus hebben geplakt. Gelukkig niet, want anders zou ik weer terugkeren met al mijn flyers. Maar wel jammer voor deze mensen, dat zij mijn mooie folder niet willen ontvangen en daardoor de kans lopen niet te weten dat er een superenthousiaste en goeie coach in hun buurt woont. Waar ze zo makkelijk naartoe kunnen lopen voor een coachgesprek in mijn mooie en unieke coachruimte. Ja, dat vind ik, is maar een mening.
Ik kreeg tijdens het lopen wel een dejavu, ik heb vroeger urenlang moeten lopen met mijn folders en mijn kranten. Toen kon ik niet kiezen op welke tijdstip ik dat deed en welke straten wel en welke niet. Nee, ik had een grote wijk in Almere-Stad met meer dan 400 adressen en dat betekende elke woensdag en zondag behoorlijk lang lopen en heen-en-weer fietsen. Ik kreeg de folders voor die wijk niet in 1x mee en moest dus tussendoor naar huis fietsen om mijn tassen bij te vullen. Voordat ik ging lopen zat ik op de grond in de huiskamer tussen alle kranten om mijn folders te rapen en tussen de kranten te proppen. Dan stopte ik ze in die enorme fietstassen en deed ik mijn speciale krantenloopjas aan. Een donkerblauwe die dan helemaal zwart werd onder mijn oksels van de kranteninkt. Ik zal er erg charmant hebben uitgezien. Een baantje dat ik niet heel lang heb volgehouden. Maar ik heb ze wel braaf bezorgd en niet gedumpt. Werkelijk geen haar op mijn hoofd die er aan dacht dat dat ook een optie zou zijn. Ik hoorde deze optie pas 10 jaar terug terwijl ik toch echt niet verstoken ben geweest van het wereldnieuws.
Nu loop ik hier met mijn eigen flyer, met mijn eigen hoofd erop. Toch een beetje gek om je eigen hoofd overal in de brievenbus te proppen. Straks gaan mensen mij op straat aankijken en denken ze misschien: waar zag ik dat hoofd eerder? Maar ja, als je met een coach gaat praten wil je toch een beetje weten wie dat is. Althans dat lijkt mij en daarom staat mijn hoofd erop. Zelf kijk ik ook wel eens op een site van een zzp-er en dan denk ik ook: wie zit hierachter? Wie is dit? En dan is het wel zo prettig als je op een gegeven moment een echt mens ziet en niet alleen foto’s die duidelijk uit een collectie stockfoto’s is gekozen. Die mensen zien er dan wel vaak heel mooi uit, maar dan weet je al. Niet alle zzp-ers zijn mooi, dit is niet echt. Mijn hoofd ligt nu dus op de keukentafel, in de oud papierbak of met een gaatje door mijn hoofd aan het prikbord. Ik hoop het laatste, gecombineerd met de gedachte: Nu even niet, maar later bel ik misschien wel. Dat hoop ik dan maar 🙂 Of flyeren mijn ding wordt weet ik niet, maar ik probeer alles uit. Dat is nu juist het leuke van het zelfstandig ondernemer zijn, je mag het lekker allemaal zelf uitzoeken.