Gisteren ben ik naar de NTI-NLP-dag geweest. Een middag theater georganiseerd door het opleidingsinstituut waar ik mijn NLP coachopleiding heb gevolgd. Een middag vol inspiratie. Twee sprekers, beiden zo boeiend. Allereerst Manon Ossevoort, theatermaakster met een droom. en niet alleen maar een droom, zoals wij ze kennen. s’Nachts, als het donker is, tijdens onze slaap. Nee, een droom als in: als ik nou eens ooit, ja dan…. Ofwel iets wat vaak ver buiten je comfortzone ligt. Wat onbereikbaar lijkt, onmogelijk zelfs.
Manon had ook zo’n droom, zij wilde met haar tractor naar het einde van de wereld. Ja hoor, denk je nu. Dat zal wel. Wie wil dat nu en waarom? Dat maakt voor het verhaal niet uit. De boodschap die zij achterliet door het vertellen van haar verhaal was duidelijk. De meeste van ons dromen niet van het reizen met een tractor naar het einde van de wereld. Onze dromen zijn vaak dichter bij huis, realiseerbaar en minder gevaarlijk. Kortom, als het haar lukt om naar Antarctica te rijden met een tractor, waarom zou jouw huis-tuin-en-keukendroom dan niet uit kunnen komen? Althans zo heb ik haar presentatie opgevat. Het is een mooie gedachte te weten dat er heel veel mogelijk is als je zelf maar de eerste stap zet, een tikkeltje eigenwijs bent en het gewoon gaat doen.
De spreker daarna was minstens zo interessant. Een persoon die vanaf het eerste moment laat nadenken en laat lachen. Het gaat om professor dokter Eric Scherder, hoogleraar Klinische Neuropsychologie en schrijver van het boek: Laat je hersenen niet zitten. Ook wel bekend van De Wereld Draait Door. Ongelovelijk hoe boeiend hij kan uitleggen hoe onze hersenen werken, welke deelgebieden hierin zitten en wat het effect is van o.a. sport op de gezondheid van de hersenen. Anderhalf uur heeft hij ons meegenomen in de wereld van de hersenen op een manier waar ik jaloers op kan zijn. Heerlijk, mensen die er lekker de vaart in houden, iets ingewikkeld in jip-en-janneke-taal uitleggen en dat ook nog eens doorspekt met humor. Jammer dat het afgelopen was. Meta-boodschap van het verhaal was ook duidelijk: we moeten met zijn allen dagelijks bewegen. Ik heb de foto’s gezien van hersens van mensen die niet bewegen en daar schrok ik wel van.
Kortom, een dag vol inspiratie. Het zet mij aan het denken over mijn dromen en doelen. Ik realiseer mij dat ik altijd wel haalbare dromen heb gehad, maar misschien heb ik de niet-haalbare dromen wel direct geblokkeerd. Zo van kan niet, laat maar, lukt niet. Met als gevolg dat je er dan ook niet aan hoeft te beginnen. Kortom, ik heb mijn dromen altijd met een pragmatisch sausje overgoten. Het moet wel haalbaar zijn. En gelukkig heb ik ook al heel wat kleinere dromen omgezet in realiteit. Interessant om na te gaan hoe dat werkt bij jezelf. Misschien wordt het binnenkort tijd voor de grotere dromen……