Is dit een onderwerp voor een blog? Misschien niet, maar ik ga beschrijven hoe mijn coachruimte tot stand kwam. Dat is een mooi voorbeeld van hoe iets groeit. Dat je stap voor stap naar een doel toeloopt, soms zonder dat je je hiervan bewust bent.
Jaren geleden toen wij ons huis kochten stond er achterin de tuin zo’n klein houten huisje met een deur rechts en een raampje met ruitjes links, geschilderd in het donkergroen met witte randen. Er stond een grote boom achter en een kleinere ernaast. Ik keek gelijk verlekkerd de tuin in en dacht: „Oh, wat een lange tuin en leuk zo’n huisje”. De makelaar zei: „Over dat huisje zal ik maar niets zeggen, dat is niks….” Oh? Zo zie je maar hoe iedereen de werkelijkheid anders filtert….
Ik vond het huisje schattig maar het huisje stond wel erg in de schaduw en daar wordt het nat en daar droogt het niet. Kortom, het huisje kreeg allerlei vreemd ruikende kleuren en het rotte onder onze ogen weg. Toen wij eindelijk in de gelegenheid waren het huisje weg te halen, wat samenhing met een grondige renovatie van onze tuin, ontstond de vraag: „Wat nu?”
De eerste gedachte was om er net zo’n huisje neer te zetten, maar als je eenmaal gaat kijken wat er allemaal mogelijk is, ontstaat snel de behoefte aan meer…..Meer raam, meer vierkante meters. Aangezien we ruimte genoeg hebben werd het een blokhut over de hele breedte van de tuin. Zo gezegd zo gedaan. Er zo stond er opeens een blokhut die niet meer achterin de tuin leek te zijn weggemoffeld. Nee, nu staat er een BLOKHUT. En nu de vraag: wat doen we met die ruimte?
Ik bedacht al vrij snel dat het zonde zou zijn de blokhut te gebruiken voor emmers, harken, scheppen, visnetjes, kampeerspullen etc. Deze spullen hebben namelijk de neiging zich te vermenigvuldigen en voordat je het weet zit je door de grote ramen van de blokhut naar een berg zooi te kijken waarin je nooit je weg meer vindt. Dus werd de blokhut in twee delen gesplitst door middel van een boekenkast. De ene kant was blokhutkant. Daar staat de gebruikelijk zooi, weliswaar flink uitgedund en mooi opgestapeld in Lundiakasten. Aan de boekenkastkant werd de blokhut vrijgehouden om te kunnen zitten, te chillen, ukelele te spelen, te sjoelen, te schilderen en wat al niet meer. Al mijn creatieve spullen heb ik naar de blokhut verhuisd.
Inmiddels zijn we twee jaar verder en ben ik zo blij dat wij gekozen hebben voor deze blokhut. Je begrijpt het al, het is mijn coachruimte geworden. Een perfecte plek om in alle rust gesprekken te voeren met uitzicht op de tuin. Iets wat niet had gekund als we destijds niet gekozen hadden voor de mooie grote ramen. Of voor net zo’n klein blokhutje als dat er stond. En die spullen, die zie je niet, die zijn nog verder uitgedund en achter het zicht. Zo zie je maar, langzaam aan is de functie die het nu heeft, ontstaan. Zie hieronder het resultaat. Kom gerust eens kijken!
