Binnen NLP wordt regelmatig gesproken over je comfortzone en het daarbuiten treden. Als je altijd alleen maar doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. En als er iets mis gaat doe je datgene vaak niet meer, dus wordt je comfortzone steeds kleiner. Een recept voor onvrede. Kortom, doe soms eens iets vreemds, iets wat je anders nooit doet. Daarmee vergroot je je comfortzone. Nou helemaal mee eens en onlangs heb ik dan ook een poging gewaagd om iets buiten mijn comfortzone te doen. Ik wilde namelijk wel een keer couchsurfen.
Niet surfen met je coach maar couchsurfen. Ik had er tot een paar jaar geleden nog nooit van gehoord maar een collega vertelde mij over haar dochter, die deed niets anders. Die zat dan ook in een ver duur land en dan is couchsurfen goedkoop. Nu weet je nog niet wat het is, maar het is een soort marktplaats-achtige website met mensen die een slaapplek aanbieden. Voor nop. Dus als je geen geld hebt, of je hebt geen zin het te besteden terwijl je slaapt, dan is couchsurfen een optie. Bijkomend voordeel: je slaapt bij locals en het idee is dat je dan ook nog eens een onverwachte leuke avond kan hebben bij de gastheer of vrouw die je een bed aanbiedt. Niet zijn of haar bed, maar een bed!
Dus toen ik een overnachting zocht voor een korte fietstrip van ergens in Nederland naar huis dacht ik….na wat vruchteloze pogingen een Airbnb-adresje te vinden….ik ga couchsurfen. Zoonlief wilde liever niet in een tent slapen namelijk…..ook bijzonder maar als ik daarover uitwijd dan gaat het blog opeens ergens anders over. Ik had al een inlog ooit aangemaakt op de coachsurfpagina en na enig speuren vond ik een adresje. Man-vrouw-kind van dezelfde leeftijd. Wonend op een boerderij, ofwel zat ruimte, en enthousiast over reizen, duiken, lekker eten en noem alle hippe dingen maar op. Ik werd er helemaal enthousiast van, daar wilde ik wel een nachtje slapen.
Ergens in mijn achterhoofd spookte nog wel zo’n stemmetje dat zei: ja dan ben je daar en wie weet zijn het enorme engerds. Lig je daar met je zoon van 9, omdat jij zo nodig je comfortzone wil vergroten. Maar goed, ik ben ook wel in voor verrassingen en vond dat stemmetje in mijn hoofd ook best irritant. De pagina over couchsurfen gaf ook nog tips over veiligheid, ik herinner mij vooral dat je je gevoel moest volgen. Okee, dacht ik, goed plan, doe ik dat. Ik zie het wel en ik voel het wel.… Dus zo gezegd zo gedaan. Wij op pad en aan het einde van de middag zouden wij ons melden bij het huis. Ik reed het erf op en direct begon er een grote, enge hond te blaffen. Nu vind ik veel honden eng, dus dit zegt niets maar ik zag dat hij vast zat, dus dat scheelde. Ik keek naar het huis en er was duidelijk niemand, geen auto, geen fiets, nobody. Ik belde, althans deed een poging daartoe, maar er was geen bel. Op het erf stond een plastic tafeltje met vier eenvoudige stapelstoelen, ja die….je kent ze wel…met wat verkleurde kussentjes erop. Ik keek het huis in en zag een tafeltennistafel staan midden in de huiskamer….en dacht : bijzonder. Wie doet dat? Grote wasmand erop, klein eettafeltje, maar wat vooral opviel was het gebrek aan kleur. Zo vrolijk de foto’s en het verhaal op de couchsurfpagina, zo doods, kleurloos en saai ingericht was dit huis. Ik heb er niet lang gestaan, daar gunde ik mijzelf de tijd niet voor. Ik dacht dat het moeilijker zou zijn alsnog te gaan als ze net thuis zouden komen. Ik heb dus mijn intuitie gevolgd of gevoel of hoe je het ook maar noemen mag en gedacht: wegwezen… dit huis ziet er helemaal niet uit alsof er een leuk gezin woont, laat staan een vrouw. Ja, sorry heren! Ik kreeg opeens de creeps en de boerderij veranderde opeens van een mooie ruime slaapplaats in een eng afgelegen huis.
Wij zijn dus doorgefietst en belden onze redding. Even later, na ja, drie uur later i.v.m. file, werden we opgehaald en die avond sliepen we heerlijk in ons eigen bed, ons eigen huis, ofwel in de Comfortzone. Volgende keer beter, zo noodzakelijk is het nu ook weer niet om mijn comfortzone op deze manier te vergroten.