Comfortzone. Wie kent het woord niet? NLP-ers kennen het zeker. Het is een vast onderdeel van de opleiding. Het hoort erbij. En je moet, oh nee, je mag …er vooral uit. je moet er niet in blijven. Waarin? Nou, in die zone. Eh? Waar is die zone dan? Nou die zone zie je niet, die zone hangt om je heen. Eigenlijk net als met die strippenkaart. Onzichtbaar kan je van zone veranderen en had je moeten bijstempelen. Met dit verschil dat je de zone-overgang voelt. Ben ik je kwijt? Mooi!
Nee, even serieus. Ik ga nu niet uitleggen wat ik met comfortzone bedoel. Dat weet echt iedereen. Ik zat dus in een comfortzone de afgelopen periode. Ik had bedacht dat ik in 2017 mijn coachpraktijk wat meer onder de aandacht zou brengen door het organiseren van een workshop over een NLP-thema. Leuke actie, tijdens een brainstormsessie met mijzelf mooi uitgeschreven, mooi tijdspad aangehangen. Februari zou de deadline zijn. Terwijl ik het opschreef voelde ik het al. Dit ligt buiten mijn comfortzone. Het is inmiddels juni.
Het werd januari, ik begon braaf met het bedenken van een structuur voor een workshop. Wat werd er ook al weer over gezegd? Hoe kon je dit het beste doen? Alles leuk en aardig, ik heb er het een en ander over opgeschreven maar het heilige vuur bleef weg. Is dit het nou wel? Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd. Het moet leuk zijn, het moet onderhoudend zijn, niet saai, je moet er wat van opsteken. Niet alleen theorie, maar ook een oefening. Wat voor oefening? Nou daar bleef ik een beetje hangen.
Maar ik ken mijzelf, ik wist toen ik dit bedacht, dat het buiten mijn comfortzone lag. Ondertussen had ik mij aangemeld voor een avond van de ondernemersvereniging Zijonderneemt die wilden brainstormen over nieuwe activiteiten en dergelijke. Ik opperde een workshop te geven over NLP. Zo gezegd zo gedaan. Maar vervolgens kreeg ik een baan, kreeg ik er drukte bij en besloot ik mij terug te trekken uit het Zijonderneemt gebeuren.
Juni is het inmiddels en in een week tijd ben ik opschoven van in mijn comfortzone naar de rand van mijn comfortzone. Ik bungel zeg maar met een voet er al buiten. En ik vind het zo bijzonder. Wat is er gebeurd? Een mede-ZZP-er vroeg of ik side-kick wilde zijn bij een workshop van haar. Of we daar even over konden praten. Zo gezegd zo gedaan, binnenkort is het zover.
En dat niet alleen. Ik werd benaderd door ZIjonderneemt. Mijn aangekondigde en afgemelde workshop stond nog in de planning. Of ik toch nog mee wilde denken. Brave ik zei ja. Meedenken, prima. Resultaat: binnenkort is het zover. En geef ik de workshop zelf!
Wat is nu de moraal van het verhaal? Ik vind het heel bijzonder dat iets waar ik al een tijd tegen aan zit te hikken nu opeens werkelijkheid wordt. Ik heb door uit te spreken dat ik een workshop wilde geven de bal aan het rollen gebracht. Onbewust. Want doordat anderen mij nu aanspreken hierop kom ik in beweging. Zelf was ik niet in beweging te krijgen. Althans dat dacht ik. Dus heb je een doel? Wil je iets maar durf je niet? Probeer het eens! Spreek het uit, praat erover en voor je het weet kom je onverwachts toch in beweging en uit je comfortzone.
Nieuwsgierig geworden naar de workshop? De ene is voor een besloten groep, de Zijondernemers. De andere gaat over Slimmer Werken. Zie http://www.estherverbeek.nl/summerschool/ Wie wil dat nu niet?