Ik ben zo blij als een kind. En waarom? Omdat ik een kadootje voor mijzelf gekocht heb. Een nuttig kadootje. Maar ook een kadootje met een extra. Het is een omafiets.
Dat een mens daar nu zo blij mee kan zijn. Ik vraag mij af wat het is. Een omafiets heeft iets. En wat is dat iets?
De vorm, de mooie gebogen vorm van het frame. Het stuur, de hoekige, statige, no nonsense vorm van het stuur. De zit, lekker rechtop, geen spanning van een krappe jas bij je oksel. Nee gewoon rechtop.
Ik heb jaren sportief gefietst. Al eigenlijk zo lang ik het mij kan heugen. Ongeveer 16 jaar was ik en kreeg ik een sportieve Peugeot. Nee, geen auto, een fiets. Met versnellingen. En mijn moeder had dezelfde, in een andere kleur. Daarna, althans in mijn geheugen, kwam de mountainbike op de markt en had ik een mountainbike. Toen ik vriendlief leerde kennen reed ik op een hybride, een relatief goedkoop exemplaar van de V&D. Ratel de ratel, hij schakelde voor geen meter. Vriend had een mountainbike met perfect schakelend systeem. Ik zie ons nog zo fietsen in Limburg, berg op, tegen de tijd dat we boven op de heuvel waren, zat mijn fiets eindelijk in de juiste versnelling en dan kon ik weer opnieuw schakelen. Dus je raadt het al. Ik ging aan de mountainbike. Een Giant, een Koga Myata, een Cube en vervolgens de Santos. Heerlijke fietsen, sportief, goed voor onze fietsvakanties. Schakelend als een tierelier.
Maar al die jaren bleef de omafiets een soort magische aantrekkingskracht op mij uitoefenen. Twee jaar geleden kreeg ik een baan waarbij er twee keer gefietst moest worden. Een keer naar het station en een keer van station naar werk. Dus ook toen al schoot de omafiets door mijn hoofd, maar hij kwam er niet. Nee, een vouwfiets kwam er. Lichtgewicht, snel vouwend, maar al gauw begon het mij enorm tegen te staan.
s’Ochtends de deur uit, uitvouwen, bij het station invouwen, uit het station uitvouwen, op het werk invouwen. Naar huis uitvouwen, op station invouwen, uit station uitvouwen, thuis invouwen. 8x per dag, 4 dagen per week. Zucht!
En nu, met baan in Amsterdam in het vooruitzicht op rolafstand van het Centraal Station, is het eindelijk zover. Ik heb een fiets nodig met weinig toeters en bellen, hufterproof, zonder versnelling, zonder remkabels, eentje die niet stuk kan. Dus ik ging op Marktplaats, tik in omafiets en ja hoor, dichtbij eentje te koop. Framemaat 47 inch. Dus ik googelen op framemaat en voor de minimensjes onder ons, zou dit een prima maat zijn. Dus groot was mijn teleurstelling toen ik de fiets ging halen en het een kinderfiets bleek te zijn. Daar was ik dus toch nog even te trots voor. Ik ben danwel klein maar ik ben geen smurf.
Maar gelukkig zit er al jaren een fietsverkoper in de buurt met een lading fietsen in de tuin waar je u tegen zegt. De eerste de beste fiets die hij mij aanwijst is een omafiets. En wat staat erop? Mijn geboorteplaats. Amsterdam. Dus je begrijpt het……na al die jaren…..47 ben ik nu……heb ik eindelijk een omafiets. Ik ben alleen geen oma en dat zal ook nog wel even duren, net als de omafiets, met een zoon van 9.