Werkeloos

Officieel ben ik werkeloos. Inmiddels duurt deze fase alweer bijna 6 maanden en dat is best lang. Ik vind het veel te lang. Vrij zijn is prettig voor even. Vooral als het afgewisseld wordt met niet-vrij zijn, ofwel werk. Zeven dagen per week vrij zijn, dat is misschien leuk als je gepensioneerd bent. Dat duurt voor mij nog wel even. Ik geniet meer als werk en prive in balans zijn.

Maar ik moet niet overdrijven, mijn vrij zijn-status is niet geheel gevuld met ontspanning. Ik ben bezig geweest met het opzetten van mijn coachingspraktijk, met het beginnend ondernemerschap en met solliciteren. Bij dit laatste hoort helaas ook een fenomeen waar ik wat moeite mee heb, namelijk afgewezen worden. Ik solliciteer namelijk heel gericht op banen waarvan ik denk dat ze bij mij kunnen passen. Ik heb door middel van NLP inmiddels behoorlijk wat zelfkennis opgedaan en solliciteer niet meer op alles wat ook maar enigzins aansluit bij mijn cv, zoals vroeger. Ik wil namelijk een goede match. Niet alleen voor het bedrijf, maar ook voor mijzelf. Of het nu een job is voor korte tijd of voor langere tijd. Ik reageer alleen op vacatures bij bedrijven waar ik enthousiast van word. Ik let op de functie-inhoud en op de omvang van de afdeling HR, de uren etcetera. En zo was ik ook de afgelopen week druk bezig met een vacature.

Het verliep allemaal vrij vlot. Ik reageerde, ik werd uitgenodigd bij het werving- en selectiebureau, voorgesteld en uitgenodigd door het bedrijf. Dan begint de voorbereiding, het inlezen in het bedrijf en het nadenken over de passende outfit. Dit resulteerde in het aankopen van een volstrekt overbodig gebleken sollicitatiecolbert. Overbodig omdat het zo heet was dat ik hem alleen heb meegenomen en niet heb aangetrokken. Zonde!

Vervolgens de dag van het gesprek. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar als je midden op de dag een sollicitatiegesprek hebt dan staat die ochtend toch geheel in het teken van het komende gesprek. Ik plan dan geen andere activiteiten meer in. Het gesprek zelf ging goed. Wat is goed? Nou ik voelde mij ontspannen, er was een klik, het was geen eenrichtingsverkeer. Kortom, ik reed naar huis met het gevoel dat dit hem best eens kon zijn. Drie dagen later zou ik het horen. Ofwel ik moest even geduld hebben. Drie spanningsvolle dagen waarop je in gedachten al het volgende gesprek voorbereid, nou nee, in gedachten zit je er al. En dan een telefoontje van een minuut. Helaas, de procedure wordt voortgezet met twee andere kandidaten. Reden: het in mijn eerlijkheid genoemde zwakkere punt was toch reden om voor een ander te kiezen.

Nu komt het er op aan dat je hiermee weet te dealen. Ik zei tegen het werving- en selectiebureau dat ik het begreep. Maar eigenlijk baal ik ervan. Ik ben eerlijk geweest en heb mij niet als superwoman voorgedaan. Ik heb naast mijn sterke punten ook mijn leerpunten genoemd, of aandachtspunten, of tja, hoe zullen we ze noemen? En dan begint het nu toch een beetje te knagen. Had ik niet gewoon stoer moeten zeggen dat ik alles kan, dat ik alles weet, dat ik alles….ja, vul maar in… ik kan het. Ja hoor, echt! Wat is nu wijsheid in dit geval? Eerlijk zijn met het risico dat ze je daar op afwijzen of je zwakke punten niet benoemen? Ik weet het niet. Ik heb eerlijkheid hoog in het vaandel staan. In dit geval denk ik: ben ik te eerlijk geweest? Of paste de baan toch echt niet?

Ik weet dat er altijd weer nieuwe kansen komen. Ik zeg tegen mijzelf dat dit er bij hoort. Kop op, doorgaan! Maar omgaan met afwijzingen, ik vind het gewoon niet leuk. Bij elke vacature ben ik er maar druk mee. En dat noemen ze dan werkeloos zijn. Eigenlijk past deze term niet. Ik heb het er namelijk maar druk mee, met dat werkeloos zijn. Het lijkt net werk. Maar ik ben wel een colbertje rijker! Op naar het volgende gesprek………..